-Հիվանդների հետ կապը ստեղծվել է տարիների ընթացքում։

Մեկ տարի աշխատել է Շինուհայրի տեղամասային կենտրոնի թերապևտ, սպասարկելով Բարձրավան, Հարժիս, Խոտ, Հալիձոր, Շինուհայր գյուղերը։ Այնուհետ շրջանային հիվանդանոցում որպես տեղամասային թերապևտ։ Հանրապետությունում մի քանի տարվա պատմություն ունեցող դիագնոստիկան սկսում է տարածվել, և Երևանի դիագնոստիկ կենտրոնից հետո մասնաճյուղ է բացվում նաև Գորիսում։

-Էն ժամանակ սիրում էի նոր բաներ սովորել։ Թեև հարազատներիս տարածակարծությանը, թե ինչ կիմանաս ինչ կլինի, նոր բան էր, մարդիկ ծանոթ չէին այդ ուղղությանը, գնացի վերապատրաստվեցի։ Հետ վերադառնալուց հետո սկսեցի աշխատել, տարածաշրջանում լինելով միակ մասնագետը, սպասարկելով՝ Վայքից մինչև Մեղրի։

-Այսօր էլ, Գորիսի հիվանդանոցում, հիվանդներ ունեմ Մեղրիից, Սիսիանից, անգամ Վայքից, որոնք կապը պահում են, գալիս են։ Դա տարիների ընթացքում է ձևավորվել, փոխադարձ վստահությամբ։ Շատերի հետ նույնիսկ մտերմանում ես, ընկերաբար գալիս-գնում են ոչ միայն հիվանդ ժամանակ։

-Պրոցեսի մեջ էինք առանց գլխի ընկնելու ինչ ա կատարվում։ Պետք էր անել՝ անում էինք։

Հանգամանքների բերումով բժշկուհու ընտանիքը Երևանում է ապրում, ինքն էլ շաբաթ- կիրակի, նրանից հետ է անցկացնում։ Պատերազմի ընթացքում գրեթե չի հանդիպել հարազատներին, ասում է, իրար փոխարինելով, հազիվ հանգստանում էինք։

- Մասնագետները քիչ էին, ճիշտ է, դրսից եկել, օգնել են, բայց, ինչպես ասում են, տան տիրոջ վրա է ծանրաբեռնվածությունը ընկնում։

Մեր մասնագիտությունն էնքան ծանր ա, ու էնքան պահեր կան՝ ծանր հիվանդին ոնց ասես ախտորոշումը, իր ապրումները կիսես հետը, բայց, դե միևնույն է, հասկանում ես, որ կարևոր գործ ես անում, որ դա պետք է մարդկանց։
Չեմ փոշմանել, բայց ծանր պահերին գուցե մտածել եմ, որ կարող էի ավելի թեթև մասնագիտություն ընտրել։