-Եթե ես հաց չեմ թխում, չի նշանակում, թե չգիտեմ՝ հացի ո՞րն է լավ, որը`ոչ։ Նույնն էլ արվեստում է, կարող ես լինել նկարիչ, բայց արվեստագետ չլինել, կարող ես լինել արվեստագետ, նկարիչ չլինել: Երկրորդն ավելի կարևոր է։ Նկարչություն շատերը կսովորեն, արվեստ՝ հազվագյուտ մարդիկ։
Մեր հասարակությունը արվեստը չի համարում լուրջ գործ, համարում է ավելորդ փող ծախսելու տեղ։ Հազվագյուտ դեպքերում են մեր համաքաղաքացիները Գորիսի նկարիչներից նկար գնում, տանում իրենց պատից կախում։ Շատ դեպքերում նույնիսկ ձեռ են առնում, թե՝ գնա լուրջ գործով զբաղվի, մի տեղ ռեմոնտ արա, կամ մի խանութի պատեր ներկիր։ Երբ տուն ես գնում, կամ վերանորոգում, ցանկալի է՝ նկարներ կախես, որպեսզի երեխան այդ միջավայրում դաստիարակվի, հասկանա ինչ է նկարը, հասկանա, որ դա թանկ է։ Երբ երեխային ուղարկում են նկարչական, երաժշտական դպրոց, կամ մեկ այլ խմբակ, չի նշանակում, որ նա անպայման պետք է կոմպոզիտոր, կամ նկարիչ դառնա։ Դա ուղղակի երեխայի դաստիարակության մի ձև է։ Իսկ էսօր երեխան ի՞նչ է լսում՝ ռաբիզ ու իր դաստիարակության ձևը դա է։ Կարևոր է, որ դպրոցներում արվեստի դասերին մեծ ուշադրություն դարձնեն, հաճախակի այցեր կազմակերպեն դեպի մշակութային օջախներ։ Իսկ դա կազմակերպելուց առաջ էլ անհրաժեշտ է, որ պատկերասրահը լեփ-լեցուն լինի Գորիսի նկարիչների գործերով: Իսկ Գորիսում քիչ չեն ստեղծագործողները։ Թող վատը լինեն, բայց նրանք Գորիսինն են։
-Մի անգամ, փոքրիկ տղա մտավ արվեստանոց, կլիներ մոտ 12 տարեկան: Մտավ, թե՝ կարելի ա՞ նկարները նայեմ, ասացի՝ խնդրեմ։ Նայեց, վերջացրեց, հարցրեցի՝ ո՞ր նկարը դուրդ եկավ: Մի հատը ցույց տվեց, ասաց՝ սա։ Ասացի՝ բա ինչի՞, ասաց՝ ես էս նկարի մեջ ինձ ազատ եմ զգում։ Ու դա ասաց 10-12 տարեկան տղան։ Իսկ ես, երբ արվեստի դպրոց անցած իբր թե մասնագետների հետ խոսում եմ, զգում եմ, որ նրանք ոչինչ չեն կարող տալ արվեստին։
Սկսնակ կամ երիտասարդ ստեղծագործողներին խրախուսելու, ոգևորելու համար, լավ կլինի, որ արվեստով հետաքրքրվող մարդիկ կամ համայնքապետարանը, կազմակերպությունները չսահամանփակվեն միայն շնորհակալագիր տալով ու 2-3 օր տևող ցուցահանդեսով, որին մեծամասամբ ներսի աշխատողներն են ներկա լինում:
Յաշա Խաչյան, նկարիչ, ճարտարապետ
Նորմալ հասարակության մեջ ստեղծագործելով կարող ես նաև ընտանիք պահել, ապրուստի միջոց հայթայթել, բայց մեր հասարակության մեջ՝ ոչ։
Դրա փոխարեն կարելի է մի փոքրիկ պայուսակ տալ, մեջը 4 հատ վրձին, 5 հատ ներկ, մի տուփ թուղթ։ Դա ավելի մեծ պարգև է: